donderdag 6 april 2017

Zieligheid




















Ik schrijf in mijn blocnote. Eindeloos. Alles wat ik voel, denk, doe en niet doe. Ik schrijf alles op. Ik praat met mezelf. Eindeloos. En ik kom tot vreemde ontdekkingen.
Ik besta uit contradicties. En waar die contradicties elkaar vanaf hun verste oever aan staren is boosheid en machteloosheid in mij.
Een van die contradicties gaat over wachten. Ik ben tegelijk erg goed in wachten en ik heb een hekel aan wachten.
Ik wacht graag als ik het wil. Als iets belangrijk voor mij is heb ik eindeloos geduld, maar als iemand anders mij laat wachten..... Dan wordt ik onzeker, boos, ongeduldig, verdrietig. Het voelt alsof iemand geen respect heeft voor mij. Ik moet volgen in iets wat iemand anders bedenkt. Ik ben de dupe van iemand anders slechte omgang met tijd. En iemand verprutst mijn tijd en ik durf er ook nog niets van te zeggen.
Zieligheid!!!!
Nog zo eentje.
"Ik ben het zat om rekening te houden met ieders zwakte en zieligheid."
Dit is de laatste zin die ik had geschreven in mijn blocnote  toen ik werd gebeld. Na een lang, zwaar en emotioneel gesprek eindigde het ermee dat die persoon mij toe beet dat ze er wel klaar mee was dat ik steeds zo zielig doe.
Ik???? Zielig doen!!!!!

Dat doe ik vast.
Machteloosheid is een van die gevoelens die maken dat ik me als een slachtoffer ga gedragen.
Ik heb het gevoel dat ik geen kant op kan. Ik kan boos worden, mijn woordje doen, maar het doet er niet toe. Ik voel me niet gehoord en dat frustreert mij. Er wordt geen rekening met mij gehouden. Er wordt niets met mijn mening gedaan. Het verandert niets.
Maar doe ik zelf wel wat met mijn eigen mening. Neem ik mezelf serieus? Verbind ik een actie aan mijn mening? Of wil ik eerst goedkeuring van de buitenwereld?
Vind je mij nog wel lief als ik dit doe/ vind/ zeg?

Geen opmerkingen: