vriendschap, liefde, intimiteit, en geborgenheid

Waar is mijn licht als alles om mij heen donker is?

Waar is mijn vrede als alles onrustig is en dondert.

Al dat getob, gepieker, gewijs en terug getrek in onszelf.

Waarom doen we alles zo alleen? 

Waarom reiken we niet uit naar de mensen om ons heen, die we lief hebben?

Waarom laten we hen achter om verder te trekken naar donkere, ijle stiltes diep van binnen?

Om dan als ware overwinnaars weer naar buiten te keren.

En vol ontzag, verwondering en met nieuwe moed onze bevindingen te delen.

Hoe kan je ooit zo samenkomen?

Is het niet mogelijk samen de stilte in te gaan?

Samen je donkerste dieptes te doorzoeken?

Voor mij is dit ten diepste wat vriendschap, liefde , intimiteit en geborgenheid inhoudt.

Ik kan hier toch niet de enige in zijn.

Een lange pauze

Het is lang stil geweest.
Druk.
Een filmpje werd gevolgd door een serie, door een reisje naar de Peleponessos, door de zomervakantie.... Nu is het al weer augustus.
Veel gebeurd, maar toch ....
Het lijkt alsof ik stilsta.
Ik sta bij dat wat ik mijn leven noem en het stroomt voorbij. Ik krijg er geen vat op.
Nog nooit heb ik het leven zo vreemd gevonden. Zo niet van mij. Alsof het mij overkomt. En ik er al kijkend naar een les uit mag leren.
Maar wat is die les?
Wat moet ik leren?
Dat niet alles van mij is?
Ik niet alles naar mijn hand kan zetten en dat dat ook niet hoef?
Dat pijn en eenzaamheid in je binnenste niet erg zijn, omdat alles weer voorbij gaat....uiteindelijk?
Dat alles voorbij gaat?
Maar wat heb ik dan nog te zeggen?
Ieder woord is dan een woord te veel. Een woord dat de pijn vasthoudt, dat de stroom tegenhoudt.
Niets is van mij. Niet echt.
Ieder woord dat ik erover zeg eigen ik me dat drama toe.
Dat is de belangrijkste reden dat ik stil ben geworden hier.

Zieligheid

Ik schrijf in mijn blocnote. Eindeloos. Alles wat ik voel, denk, doe en niet doe. Ik schrijf alles op. Ik praat met mezelf. Eindeloos. En ik kom tot vreemde ontdekkingen.
Ik besta uit contradicties. En waar die contradicties elkaar vanaf hun verste oever aan staren is boosheid en machteloosheid in mij.
Een van die contradicties gaat over wachten. Ik ben tegelijk erg goed in wachten en ik heb een hekel aan wachten.
Ik wacht graag als ik het wil. Als iets belangrijk voor mij is heb ik eindeloos geduld, maar als iemand anders mij laat wachten..... Dan wordt ik onzeker, boos, ongeduldig, verdrietig. Het voelt alsof iemand geen respect heeft voor mij. Ik moet volgen in iets wat iemand anders bedenkt. Ik ben de dupe van iemand anders slechte omgang met tijd. En iemand verprutst mijn tijd en ik durf er ook nog niets van te zeggen.
Zieligheid!!!!
Nog zo eentje.
"Ik ben het zat om rekening te houden met ieders zwakte en zieligheid."
Dit is de laatste zin die ik had geschreven in mijn blocnote  toen ik werd gebeld. Na een lang, zwaar en emotioneel gesprek eindigde het ermee dat die persoon mij toe beet dat ze er wel klaar mee was dat ik steeds zo zielig doe.
Ik???? Zielig doen!!!!!

Dat doe ik vast.
Machteloosheid is een van die gevoelens die maken dat ik me als een slachtoffer ga gedragen.
Ik heb het gevoel dat ik geen kant op kan. Ik kan boos worden, mijn woordje doen, maar het doet er niet toe. Ik voel me niet gehoord en dat frustreert mij. Er wordt geen rekening met mij gehouden. Er wordt niets met mijn mening gedaan. Het verandert niets.
Maar doe ik zelf wel wat met mijn eigen mening. Neem ik mezelf serieus? Verbind ik een actie aan mijn mening? Of wil ik eerst goedkeuring van de buitenwereld?
Vind je mij nog wel lief als ik dit doe/ vind/ zeg?

dictator goed- gevoel

Hoe kan het nou toch dat de ene dag alles ok is en de volgende dag alles het zelfde is gebleven en alles niet meer ok is.
Ik weet wel dat dat een gevoel is en niet echt zo is, maar dan nog.... wat moet ik er mee???
Wachten tot het over gaat? Waarschijnlijk.... Maar oei wat vind ik dat moeilijk.
Tegen de tijd dat het weer ok voelt, heb ik alle hoeken van mijn geest, lichaam en ziel afgezocht wat er nu in hemelsnaam gebeurd is.
Wat heb ik gedaan, niet gedaan, gezegd, wat ik niet moest zeggen, niet gezegd wat ik wel moest zeggen, gegeten, wie heb ik gezien, wat heb ik gelezen, ben ik moe.....
En altijd vind ik wel iets dat dan de boosdoener is geweest.
Waarschijnlijker is, dat ik met dat zoeken het alleen maar erger maak.
Zou ik maar gewoon rustig kunnen blijven en even een tijdje niets doen.
Rustig blijven???!!!!!
NEEEEE!!!!
Dit voelt niet ok DUS  dit MOET anders!!!!!!!
Ja, ja Tanja....
Wie is dat toch in mij die zo loopt te schreeuwen? Wie is er zo bang?