de grote dag

Er zijn deze week al verschillende grote dagen gepasseerd.
De dag dat alle tekeningen ingelijst en klaar waren.
De dag dat ze ingepakt waren en al mijn muren weer leeg.
De laatste dag voor het ophangen in Pulchri.
De dag dat Bar en ik de ruimte inrichtten met al ons werk.
En dan vandaag.
De dag van de opening.
Zweethanden, hartkloppingen en kriebels in mijn maag.
Ik ben er bang voor.
Ik verheug me erop.
Ik voel me leeg.
Ik heb zin om mijn werk aan de wereld en mijn dierbaren te laten zien.
Ik hoop dat het een daverend succes gaat zijn.
Gelukkig schijnt de zon.....

aan de vooravond

Nog maar een paar weken tot de expositie in Pulchri.
De spanning in mij loopt op.
 Ik moet flink tegen mezelf aan blijven praten om de moed hoog te houden.

regen

Nu regent het gelukkig eindelijk na deze prachtige lange nazomer.
Eindelijk, want al die zon riep mij steeds naar buiten. Naar terrasjes, strand en gezelligheid.
Nu mag ik lekker binnen blijven. Heel bevordelijk dus voor al dat werk wat ik nog moet doen. Valt eigenlijk best mee, maar mijn gevoel zegt anders. Dat roept dat het niet opschiet. Dat het niets is. Dat al mijn keuzes fout zijn. Dat het gepruts is.
En onder 'aanmoedigend' geroep van die stem blijf ik stug paspartouts snijden, lijsten verven (AMATEUR), glas op poetsen, formaat bepalen, ondertekenen, uitnodigingen bedenken en maken.
Ik maak lijstjes en streep af en maak weer nieuwe lijstjes.
Naar mijn idee ben ik al weer eeuwen aan het inlijsten en nog ben ik niet klaar.