De eerste lente dagen....
In maart al in mijn vestje op het balkon zitten...
Roze tulpjes in mijn vensterbank en een flinke tak magnolia ervoor.....
En ook in mijn werk was het thema lente. Flink wat mannen gingen vandaag overstag om zich in het kader van het Adam evenement in het nieuw te steken. In fuchsia roze, helder mint groen en fris blauw.
Alleen in mijn hart en ziel wil het nog niet zo lukken.
Mijn lieve lieve zusje heeft veel verdriet en dat is misschien nog wel erger dan zelf verdriet hebben.
Ik vind het leven maar raar.
Iedere keer als ik denk dat ik dan toch eindelijk begin te begrijpen wat boven en wat beneden is, kantelt de heleboel weer 180 graden en ben ik wederom de weg kwijt.
Wat houdt familie en vriendschap nu eigenlijk in als het niet is om elkaar te steunen, te helpen en te raden?
En hoe ben je een goede vriend als mensen je raad niet willen?
Er niet om vragen.... Je niet bellen bij hoogte- en dieptepunten.
Wat doe je dan met je eigen leven?
Mijn hele leven tot nu toe heb ik geleefd volgens bepaalde innerlijke normen en waarden en ik kom er steeds meer achter dat die normen en waarden me pijn doen. Ze werken niet in dit leven. Ze werken tegen mezelf. Maar hoe moet ik dan leven?
Volgens mijn psycholoog moet ik leren leven met de innerlijke pijn, de leegte en eenzaamheid die ik voel. Zij noemt het een deel van mijn persoonlijkheid. De verwachtingen die ik van anderen heb en de pijn als die verwachtingen niet worden in gelost dat is volgens haar deel van mijn karakter en daar moet ik het gewoon mee doen.
Tja.......
Het verbaast waarschijnlijk niemand dat ik het daar niet zo mee eens ben
Geen opmerkingen:
Een reactie posten