vriendschap

In een oud notitie boekje uit de tijd toen ik Flikken Maastricht deed kwam ik een stukje over vriendschap tegen. Geen idee van wie het is, maar het had zo van mijn hand kunnen zijn.

Vriendschap betekent dat ik van je hou
en dat ik mijn hart met je deel.
Vriendschap is dat ik luister als je iets vertelt
en dat ik eenvoudigweg geniet van je aanwezigheid.
Vriendschap is dat ik je vrijlaat in wat je doet
en dat ik je steun in de pijn die het leven met zich mee brengt.
Vriendschap is ook samen de slappe lach hebben
en uithangen op het strand totdat de zon ondergaat.
Er is niets mooiers dan vrienden.

Oeps... vrij laten....
Hoe laat ik vrij en blijf ik betrokken?
Hoe ben jij vrij en blijf je betrokken?

geloof in stilte

Stilte.
Een enorme overweldigende enorme.... stilte.
Doodse stilte.
Een niet eindigende stilte.
Een stilte die ik al twee maanden met man en macht probeer te verjagen.
Met tranen, met boosheid, met een verbeten glimlach.
En ze blijft. Ze verplettert mij tussen haar neus en lippen.
Moeiteloos.
Achteloos.
Begriploos drukt ze mij aan haar boezem.
IK KAN DIT NIET...
Ze stilt mijn dromen, mijn verlangens, mijn ideeen over toekomst.
Ze vult me met angst.
Angst dat deze stilte nooit meer voorbij zal gaan.
Dat ik mij voor altijd zo blijf voelen.
Zo... doelloos.... willoos.... droomloos... uitzichtloos.
Vruchtloos dat is hoe ik me voel.
 Lelijk.

En dan lees ik ergens;
Geloof vooral in je dromen en niet in je bedenkingen die je daarbij hebt.
Geloof in je hart.

Stilte als ik je dan niet kan verjagen wil je dan mijn vriend zijn en zou je me dan weer dromen willen geven? Een doel, een wil, een uitzicht van vruchtbaarheid en schoonheid? Dan geef ik je mijn tijd, liefde, aandacht en geloof uit de grond van mijn hart.

Te lang op de bank

Bijna alles

Ik kan lezen, film kijken, schrijven, wandelen, winkelen, eten koken, douchen, slapen, kletsen, koffietje drinken, piekeren, peinzen, huilen, lachen, de was ophangen, een boodschap halen, me aankleden, vetersstrikken, hoesten, niezen.
Ik kan al zoveel meer dan 6 weken geleden, toen me van de bank naar bed en weer terug bewegen mijn
hele wereld was.

Toch niets

Ik kan alleen alles nog niet zo snel.
En laat DAT nou net de sleutel zijn tot normaal functioneren in onze maatschappij.
En laat werken ook nou net zijn waar iedereen druk mee is.

Snelheid

Hoe ver je buiten de maatschappij staat als je in snelheid niet mee komt, heb ik de afgelopen weken gemerkt. Heeeeeel ver.....
Pijnlijk vond ik dat.

Werk

En bovendien ondervind ik hoe alleen ik leef in mijn eigen leven zonder werk.
Ook pijnlijk.
Mijn familie, mijn vriend, een paar vriendinnen en dat is het.
De rest drijft steeds verder van mij vandaan. 
Het is niet uit te leggen dat er zoveel tijd over is en dat die 'rest' zo gevoeld en gemist wordt.

Eiland

Een week is voor mij een eeuwigheid.
Ik voel me een eiland.
Ik ben niet gemaakt om een eiland te zijn.
Ik hou van mensen. Ik heb contact nodig als adem.
Ik ben zo blij met mijn dierbaren dichtbij.
Maar mijn hart bloed.
Ik snak naar diegene die het te druk hebben.
Ik voel me een ondankbaar wicht.
Ik heb hoge verwachtingen van alles. Van iedereen.
Ik ben een vampier die vers bloed nodig heeft.

Aan de Seine

titel: home sweet home '12

Tijdens de afgelopen weken van herstel en niets kunnen en mogen doen ben ik op vele plekken op de wereld geweest.
Ik ben in Engeland geweest met Sarah Challis, op kleine en grote eilandjes van Griekenland met oa Victoria Hislop. Ik heb gewoond in een groot tochtig huis in Seatle en heb gevaren naar Antartica met Maria Semple. En ik ben met een boekenapotheek van Parijs naar Le Sud en heb gelogeerd aan zee.
Het prachtige boek van Nina George "De boekenapotheek aan de Seine", wat me eerst veels te literair leek, heeft mij troost en warmte en magie gegeven.
Pareltjes van wijsheid.

Want boeken kunnen en mogen troost bieden. Soms is het goed om te huilen, want anders verdrink je in je ongehuilde tranen. Je kan wel degelijk ondergaan in tranen die je binnenhoudt.
Deze boekenapotheek is er om gevoelens te behandelen die niet als lijden worden erkent en die nooit door artsen worden gediagnosteerd. Gevoelens die te klein en te ongrijpbaar zijn om interessant te zijn voor therapeuten, zoals......
Het besef dat je geen heel leven meer hebt om je plek te vinden.
Het gevoel dat de zomer weer ten einde is gelopen.
De lichte droefenis over een vriendschap die toch niet dieper wordt, waardoor je verder moet zoeken naar een zielsverwant voor het leven.
De doden die wij ooit lief hadden, hebben we voor altijd lief. Hun gemis verjaart nooit.

Ik wil ook over het water naar het zuiden reizen om antwoord te krijgen op mijn dromen te krijgen en mezelf te hervinden.

Mijn zes weken bank en bed waren mijn tocht naar het zuiden. Ik ben mezelf onderweg kwijt geraakt. Door liefde. Door heimwee. Door angst.
Nu zou ik heel graag willen luisteren naar de zee en begrijpen dat lachen en huilen precies hetzelfde klinken. Ik wil mezelf weer vinden. Ik weet dat mijn ziel zo af en toe moet huilen om gelukkig te zijn. Maar ondanks het gehuil voelt mijn ziel zich verloren.
Verloren in de afstand tussen mij op mijn bank en de snelle wereld eromheen, die maar jaagt en jaagt.
Ga ik daar ooit weer deel van uitmaken en wil ik daar wel weer deel van uitmaken.
Wat wil ik?

door Friso Pas