zondag 25 oktober 2015

geloof in stilte

























Stilte.
Een enorme overweldigende enorme.... stilte.
Doodse stilte.
Een niet eindigende stilte.
Een stilte die ik al twee maanden met man en macht probeer te verjagen.
Met tranen, met boosheid, met een verbeten glimlach.
En ze blijft. Ze verplettert mij tussen haar neus en lippen.
Moeiteloos.
Achteloos.
Begriploos drukt ze mij aan haar boezem.
IK KAN DIT NIET...
Ze stilt mijn dromen, mijn verlangens, mijn ideeen over toekomst.
Ze vult me met angst.
Angst dat deze stilte nooit meer voorbij zal gaan.
Dat ik mij voor altijd zo blijf voelen.
Zo... doelloos.... willoos.... droomloos... uitzichtloos.
Vruchtloos dat is hoe ik me voel.
 Lelijk.

En dan lees ik ergens;
Geloof vooral in je dromen en niet in je bedenkingen die je daarbij hebt.
Geloof in je hart.

Stilte als ik je dan niet kan verjagen wil je dan mijn vriend zijn en zou je me dan weer dromen willen geven? Een doel, een wil, een uitzicht van vruchtbaarheid en schoonheid? Dan geef ik je mijn tijd, liefde, aandacht en geloof uit de grond van mijn hart.

Geen opmerkingen: