zaterdag 25 oktober 2014

goed



















Het is herfst. Het regent en als de zon schijnt is het licht ongelooflijk prachtig, alsof God zelf een schijnwerper heeft aangezet. De spreeuwen doen hun rondjes om het einde van de dag in te luiden voor ze onder luid gekwetter zich met zijn allen in een boom zetten.
Dat geluid... dat geluid als ze in die boom zitten is onbeschrijfbaar prachtig. Het voelt alsof al mijn dierbaren zich om mij heen aan de keukentafel zetten, mijn oma, Lucia, omi, Muriel, iedereen die ik zelfs nu nog, na al die jaren, af en toe mis. Dat al die mensen zich om mij  heen verzamelen in mijn keuken en dat we weer zijn zoals het altijd was. We gaan door waar we gebleven waren. Moeiteloos met elkaar kletsend over niets en alles.
Meestal als ik de spreeuwen hun kunstje zie doen zet ik mijn keukenraam even open, zelfs als het regent en koud is en zittend op mijn keukenbank wacht ik dan het moment af.
Dat moment. Dat geluid.
En dan voel ik dat het leven gewoon goed is.

donderdag 2 oktober 2014

na regen

























Ze zeggen:" Na regen komt zonneschijn".
In dit geval was het meer dat de regentijd aanbrak na mijn kleine zonnige tekeningen.
Midden in weer en wind opeens.
Gekte om mij heen.
Onrust in mij.
Troebel water.

Wat is waarheid?
Wat is echt?
Wat vind ik?
En dit dan per seconde anders.
Wat goed leek, is plots zwart, inkt zwart. Wat mooi en onschuldig, vies.
Verwarring en pijn in mijn buik en hart.
En het enige dat ik kon denken was: " IK WIL RUST".

En rust is er weer.
Heel raar.
Hoe plots de storm opstak, zo plots ging hij ook weer liggen.

Wijze lessen geleerd, zoals.....
Ik mag gewoon in de schaduw blijven.
Als iemand iets over de tafel naar mij toe schuift, mag ik het gewoon terugschuiven als ik er niets mee kan.
Ik ben niet gek, maar als je een beetje tegen me aan blijft praten geloof ik het vanzelf.
En nu weer lekker een beetje in mijn atelier werken. Ik heb het verdient!