En dit was 'm dan weer... de week stilte.... niets in de agenda....., na weken van goed georganiseerd zijn, hard werken, veel, druk, praten, kletsen en babbelen.
Deze week joeg me zo'n angst aan van te voren. Bang om weer eens in dat diepe gat te vallen. Terug naar de eenzaamheid van ik en de bank. Nergens zin in. Niets leuk....
Blij blij met die paar uurtjes werk aan het einde van de week bij Postnl.
En weet je wat?
De week is omgevlogen.
Met een lente- gevoel in mijn hart en een geweldig biebboekje over kleur, binnenhuisstyling en hoe kleuren te combineren werd ik gedreven tot een grote schoonmaak van mijn huisje.
Alles van zijn plek, stofzuigen, dweilen. En dan alles leeg laten. Grote lege witte muren kijken me nu aan. Een lege witte tafel, een strakke wit/turquoise bank.
Eindelijk het kapotte stuk zeil uit de gang weg. Spijkertjes uit de vloer getrokken. Op naar een nieuwe vloer in de hal. Nieuwe kleur in de keuken misschien?
Ruimte en kleur bekennen dat is het thema van de week is geworden.
Tijd vrij maken om in te kunnen zien wat ik doe in tijden van pijn, stress en vermoeidheid. Confronterend.
Ik had me al gerealiseerd dat ik me terugtrek in mezelf in die tijden en dat het dan voelt dat iedereen me in de steek heeft gelaten. Dat ik helemaal alleen ben op de wereld... Iedereen zo ver weg.
Het kan zijn dat ik dat ook doe, maar eerder dan zelf achteruit te wandelen, laat ik anderen terug deinzen of in ieder geval een paar stappen terug doen.
Ik ga roepen, schreeuwen, mijn stem verheffen in slechte tijden. En in plaats dat ik dan aandacht krijg, nemen mensen afstand..... Okay????!!!
Dus wat ik altijd heb gevoeld is gewoon waar. Er is wel iets wat ik daar zelf in doe, maar wat ik dacht, nl dat ik zelf die eenzaamheid opzocht is echt niet waar. Ik weet mijn pijn, verdriet, angst en onzekerheid gewoon heel heel slecht te communiceren.
Wat een eye-opener! Maar ook... wat een Pijn! Want het was erg... en eigenlijk nog erger dan ik zelf had bedacht. Mensen hebben me horen schreeuwen en dachten dan... daar valt niet mee te praten... daar kom ik niet overheen... laat ik maar een paar stapjes terug doen... dan hoor ik haar ook nog wel...
O, jongens.... pffff
Dus tegen de tijd dat het vrijdag was, vandaag dus, was er niets in mij dat de regen in wilde naar Postnl. Lekker thuis op de bank. De tijd aan me voorbij laten gaan. Lui in alle nieuwe en hervonden ruimte genieten, dromen en niets doen
Dus dank je wel Randstad voor het verlossende telefoontje om 5 uur.
Deze week gaat officieel de boeken in als de week van niets en ruimte...
Heerlijk!!!!
