Het is herfst. Het regent en als de zon schijnt is het licht ongelooflijk prachtig, alsof God zelf een schijnwerper heeft aangezet. De spreeuwen doen hun rondjes om het einde van de dag in te luiden voor ze onder luid gekwetter zich met zijn allen in een boom zetten.
Dat geluid... dat geluid als ze in die boom zitten is onbeschrijfbaar prachtig. Het voelt alsof al mijn dierbaren zich om mij heen aan de keukentafel zetten, mijn oma, Lucia, omi, Muriel, iedereen die ik zelfs nu nog, na al die jaren, af en toe mis. Dat al die mensen zich om mij heen verzamelen in mijn keuken en dat we weer zijn zoals het altijd was. We gaan door waar we gebleven waren. Moeiteloos met elkaar kletsend over niets en alles.
Meestal als ik de spreeuwen hun kunstje zie doen zet ik mijn keukenraam even open, zelfs als het regent en koud is en zittend op mijn keukenbank wacht ik dan het moment af.
Dat moment. Dat geluid.
En dan voel ik dat het leven gewoon goed is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten