Ik verlang ernaar dat mijn ei uitgebroed is.
Ik ben wel een beetje klaar met broeden.
Raar is dat deze uitdrukking" Ik ben er klaar mee".
Wat zeg je dan eigenlijk?
Wel... dat iets klaar is, afgerond en op eigen benen kan staan....
Maar vaak als je dat zegt, is iets nog helemaal niet afgerond. Misschien wel net niet, maar toch...
Een ei dat je half uitbroedt zal nooit iets levends voortbrengen.
Meer dan alles zeg je op zo'n moment : " Ik heb er geen zin meer in, ik verveel me/ ik ben het vertrouwen verloren, ik heb zin in iets anders, ik ben bang."
Het is het kind in je wat direct, nu, resultaat wil zien.
En wat is er mis mee om soms kind te zijn en even geen geduld te hebben.....?
Dat is waar ik nu zit...
En dus haal ik af en toe maar weer even heel, heel diep adem.
Die laatste loodjes, die vind ik, als van ouds zo ongelofelijk zwaar. Ik ben bijna in staat om nu rechtsomkeert te maken. De twijfel slaat toe. Ben ik wel op de juiste weg? Ga ik ooit mijn doel bereiken? Is het al dit waard?
Ooit kwam ik erachter dat als ik ergens naar toe reis, ik, vlak voor ik er aankom, in staat ben om om te keren, denkende dat ik ergens de verkeerde afslag heb genomen, want ja die richtingaanwijzer had er al lang moeten staan... Ik word onzeker, vind de hele reis een heel slecht plan en wil alleen maar terug naar huis. Veilig.
En juist op dat moment moet ik vertrouwen hebben en nog net even doorzetten.
En dat is wat ik nu ga doen. Tanden op elkaar, neus richting de zon en nog even door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten