groeien

bruiloft jo en rens

Soms gaat groeien bij mij niet precies in de richting die ik wil. En dat is heel frustrerend.
Ik wil groei in mijn financieen en die tak blijft ternauwernood in leven.
Mijn wil tot niet meer in het rood duiken werp zijn vruchten af, maar ik wil meer.
Ik wil groei EN bloei. Ik denk dat het feit dat ik niet precies weet hoe en waarin en waarmee helpt om mijn wil heerlijk te dwarsbomen.
Mijn wil in groter groeien als mens, deel te worden van een groter geheel, bloeien in de liefde daarintegen groeit onstuimig, rijk en geeft veel voldoening. Het is zoals ik al dacht een tak die ik lang gemist heb en die nodig is in het geheel om me gelukkig te voelen.

Om ook in materieel opzicht rijk te zijn ben ik weer druk aan het zaaien.
Ik ben met mijn kaarten langs winkels geweest.
Met als oogst: 1 geinteresseerde winkel en twee namen van agenten.
Ik hoop binnenkort met iemand te gaan brainstormen over mijn werk.
 Ik ga een paar gesprekken hebben over styling workshops voor scholen met mensen die verstand hebben van onderwijs en lesgeven.
Ik heb een lijst met stylistes en bureau's gemaakt, die ik wil benaderen of ik niet voor hen kan werken en dan vooral op de set. Commercials.

En zo blijft er steeds weer een volgende stap van dingen die ik kan doen.
Gelukkig geen tijd om in een gat te vallen na  de super geslaagde bruiloft van Johan en Renske

ei

Ik verlang ernaar dat mijn ei uitgebroed is.
Ik ben wel een beetje klaar met broeden.

Raar is dat deze uitdrukking" Ik ben er klaar mee".
Wat zeg je dan eigenlijk?
Wel... dat iets klaar is, afgerond en op eigen benen kan staan....
Maar vaak als je dat zegt, is iets nog helemaal niet afgerond. Misschien wel net niet, maar toch...
Een ei dat je half uitbroedt zal nooit iets levends voortbrengen.
Meer dan alles zeg je op zo'n moment : " Ik heb er geen zin meer in, ik verveel me/ ik ben het vertrouwen verloren, ik heb zin in iets anders, ik ben bang."
Het is het kind in je wat direct, nu, resultaat wil zien.
En wat is er mis mee om soms kind te zijn en even geen geduld te hebben.....?

Dat is waar ik nu zit...

En dus haal ik af en toe maar weer even heel, heel diep adem.
Die laatste loodjes, die vind ik, als van ouds zo ongelofelijk zwaar. Ik ben bijna in staat om nu rechtsomkeert te maken. De twijfel slaat toe. Ben ik wel op de juiste weg? Ga ik ooit mijn doel bereiken? Is het al dit waard?

Ooit kwam ik erachter dat als ik ergens naar toe reis, ik, vlak voor ik er aankom, in staat ben om om te keren, denkende dat ik ergens de verkeerde afslag heb genomen, want ja die richtingaanwijzer had er al lang moeten staan... Ik word onzeker, vind de hele reis een heel slecht plan en wil alleen maar terug naar huis. Veilig.

En juist op dat moment moet ik vertrouwen hebben en nog net even doorzetten.

En dat is wat ik nu ga doen. Tanden op elkaar, neus richting de zon en nog even door.