Dat is wel raar....
Ik vond het vorige week al zo vreemd dat ik door dat stukje over liefde en rouw was gegrepen. Er was niets om over te rouwen in mijn leven op dat moment.
Maar blijkbaar hing het al wel in de lucht.
Afgelopen donderdag de moeder van een vriendin begraven.
Heel plots uit eigen keuze was zij weg gegaan.
En, o, wat had en heb ik een bewondering voor die vriendin van mij...
Hoe ze daar stond, als een prachtige exotische bloem in fel geel en turquoois.
Alle knuffels open ontvangend van familie en dierbaren.
Intens verdrietig, maar o zo vastbesloten om van deze dag een mooie dag te maken.
En een mooie dag is het geworden!
Dit is hoe ik ( ooit, over bv 40 jaar, na een heel rijk en gelukkig leven met mijn lief) zou willen dat mijn vrienden en familie mij te rusten zullen brengen.
In kleur. Met een lach, met een traan. Steun zoekend bij elkaar. Liefde gevend aan elkaar.
En zo mijn liefde en leven doorgevend.
In kanarie geel, fuchsia, lentegroen, turquoois......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten