donderdag 28 november 2013

who let the dogs out???

Het ene moment was ik deze week zeven met de liefste mama die van de ene dag op de andere raar deed en plop... plots was ik weer 14, totaal in love met Morten van Aha en door naar 10 jaar met donkerblauwe broekrok en dito spencer,  27 en samenwonend met Erwin in de living hel die we elkaar aandeden, terug naar die dag. Die dag dat ik dacht dat mijn moeder dood was gegaan... ik had mijn vader door de gang van school zien lopen en ik even later werd ik de klas uitgeroepen, dus logisch dat ik dacht dat er iets ergs was gebeurd.
Ze was opgenomen.
Geen idee of me dat iets zei toen ik zeven was. Volgens mij begreep ik alleen dat er iets ergs was gebeurd.

Ik vroeg me deze week eigenlijk pas voor het eerst af waarom mijn vader dat niet zelf tegen mij kwam vertellen, maar dat aan het hoofd van de school overliet... Best raar eigenlijk.

Deze week bij the Night of the Proms Morten in het echt gezien en boven alles horen zingen. Bijzonder eye openened dat ieder vriendje van mij iets van hem weg heeft en hartverscheurend om te realiseren dat hij mijn troost was in de tijd dat al mijn vaste grond onder mijn voeten verdween. Mijn geliefde en veilige haven OMI overleed plotseling, mijn cavia ( best belangrijk als je kind bent), mijn mama was kapot van het overlijden van haar moeder, op school kon ik ternauwe nood meekomen, vriendinnen veranderde per dag van vriendin naar vijand en visa versa... niets was... En ik? Ik deed net alsof alles normaal was. Doooood normaal, zoals ik eigenlijk nog steeds doe in tijden van stress. Ik ga gewoon door. Ik denk dat je dat wel mijn motto kan noemen. Hoe donker het ook is, hoe alleen, hoe verdrietig... ik ga door. Met eten, ademen, de zon zien, glimlachen, opstaan en slapen. Want wie weet word het morgen beter...?!

En weet je wat? Het wordt morgen beter... altijd.

maandag 18 november 2013

leven

























Mijn moodboard op your style lab.
Dus ja, de site is online. Heel voorzichtig, maar toch eindelijk!
De hele week met een proefopdracht bezig geweest en nu met de lancering van de site zijn alle proefaanvragen verdwenen en dus ook al mijn werk.... voor de tweede keer nu. Wel een beetje frustrerend. Ik moet echt heel heel hard tegen mezelf zeggen dat het goed is, want dat ik aan het oefenen ben. En oefening baart kunst.....

Verder spannende ontmoetingen, leuke ontmoetingen, gebowled, grote opruiming qua hart aangelegenheden gedaan, goede gesprekken gehad, veel plezier, moedig geweest en nu... trots, moe, tevreden, gelukkig met mijn leven.
En ergens ook weer, al was het maar een paar uurtjes, in mijn atelier gewerkt. En dat was fijn en smaakte naar meer.
Drukke tijden zijn nog niet voorbij.

zaterdag 9 november 2013

kwenie.....

























Wat is er aan de hand?
Enorme uitbraak van koorts op en rond mijn mond, maar geen koorts....
Enorme inbraak in mijn auto, met twee sloten die zijn geforceerd en eentje zelfs helemaal weg, maar niets weg....
Word ik gewaarschuwd? Maar voor wat?
Had ik een tijdelijke giga energie dip en dus tijdelijk niet beschermd?
Heb ik even bezoek gehad van diepe duisternis?

Een helder inzicht van even daarvoor... ik ben wel een beetje klaar met turen in die duistere grot. Ik ben klaar met focussen op die schaduw van mij. Ik ben klaar voor het licht. Ik ga de andere kant uitkijken.
Naar liefde en vriendelijkheid. Mensen waar ik blij van word. Stralende ogen. Genot. Plezier. Ruimte. Vertrouwen. Gezelligheid. Warmte. Rekening houden met.
Er is niets meer te halen in mijn duisternis, behalve het licht aan het einde. Daar ben ik nu.
En ik neem in dat licht mijn ervaringen, de momenten van eenzaamheid, onbegrepenheid, liefdeloosheid, droefheid, melancholie.
Zij hebben mij gezelschap gehouden en ze zijn me dierbaar, maar ik hoef ze niet meer in het duister te zoeken, want daar zijn ze niet meer.

Het licht is aan en ik weet waar ik heen wil. En waar een wil is is een weg. En die weg is liefde...