Het ene moment was ik deze week zeven met de liefste mama die van de ene dag op de andere raar deed en plop... plots was ik weer 14, totaal in love met Morten van Aha en door naar 10 jaar met donkerblauwe broekrok en dito spencer, 27 en samenwonend met Erwin in de living hel die we elkaar aandeden, terug naar die dag. Die dag dat ik dacht dat mijn moeder dood was gegaan... ik had mijn vader door de gang van school zien lopen en ik even later werd ik de klas uitgeroepen, dus logisch dat ik dacht dat er iets ergs was gebeurd.
Ze was opgenomen.
Geen idee of me dat iets zei toen ik zeven was. Volgens mij begreep ik alleen dat er iets ergs was gebeurd.
Ik vroeg me deze week eigenlijk pas voor het eerst af waarom mijn vader dat niet zelf tegen mij kwam vertellen, maar dat aan het hoofd van de school overliet... Best raar eigenlijk.
Deze week bij the Night of the Proms Morten in het echt gezien en boven alles horen zingen. Bijzonder eye openened dat ieder vriendje van mij iets van hem weg heeft en hartverscheurend om te realiseren dat hij mijn troost was in de tijd dat al mijn vaste grond onder mijn voeten verdween. Mijn geliefde en veilige haven OMI overleed plotseling, mijn cavia ( best belangrijk als je kind bent), mijn mama was kapot van het overlijden van haar moeder, op school kon ik ternauwe nood meekomen, vriendinnen veranderde per dag van vriendin naar vijand en visa versa... niets was... En ik? Ik deed net alsof alles normaal was. Doooood normaal, zoals ik eigenlijk nog steeds doe in tijden van stress. Ik ga gewoon door. Ik denk dat je dat wel mijn motto kan noemen. Hoe donker het ook is, hoe alleen, hoe verdrietig... ik ga door. Met eten, ademen, de zon zien, glimlachen, opstaan en slapen. Want wie weet word het morgen beter...?!
En weet je wat? Het wordt morgen beter... altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten