zondag 27 oktober 2013

on fire



















Stel je hebt een gesprek met iemand die je eigenlijk niet echt kent. Een mooie man. Getalenteerd. De beste vriend van een hele lieve ex. En hij heeft je net het bestaan van de hemel op aarde laten zien.
Je springt het gesprek in vol vertrouwen, want dit kan niet anders dan een heel bijzonder en gevoelig mens zijn, die net als jij is.
Het gesprek begint met wie jij eigenlijk bent en doet, want in tegenstelling tot jou weet hij niets van jou.  Mmm, vreemd. Hij weet dat je tekent. Hij heeft je zelfs op een van jouw openingen leren kennen. Hij kent je ex.... mmm???
Dus via wat jij doet gaat het gesprek over wat hij doet, met zijn werk wil zeggen, betekenen. Dat zijn hoofd nooit stil is, boedhisme. En dan komt de vraag.... wat is de kern van geluk ( the root of happines)?
Tot dat moment was het gesprek eigenlijk een monoloog, waarbij jij de muur was, dus heerlijk in het zonnetje zittend blijf je een beetje vaag mijmeren over die vraag. Geen intentie voelend tot antwoorden en eigenlijk wachtend tot de retorische vraag tot een antwoord komt. Maar het blijft stil en hij kijkt je aan...
 O... het is een vraag? Aan mij? O...!!! Eens even kijken wat is de kern van geluk?
Wat een moeilijke vraag om daar zo een twee drie een antwoord op te formuleren...Maar ach je bent de beroertste niet
Dus kraak je je hersens en zeg je iets als stilte, rust, acceptatie van dat wat is.
 En dan zegt hij: " Bijna goed"!!!!!
Ja, je leest het goed. ...
En hij geeft het goede antwoord, want vergeet niet dat er op iedere vraag een goed antwoord bestaat. En ik was dus in het gezelschap van een mens in het bezit van de goede antwoorden.
Sommige mensen zijn namelijk niet geinteresseerd in een dialoog. In een uitwisseling van kennis. En misschien wel de verrassing van nieuwe ideeen, nieuwe inzichten.
Nee, zij willen enkel... tja wat willen zij?

Geen opmerkingen: