innerlijk gevecht

Mijn veertienjarig is aan het woord.
En zij haaaaaat alles.
Ze haat wie ze is, wie ze (nog) niet is, ze haat hoe ze zich voelt, gevangen in een lichaam dat lelijk en miezerig is en veels te dik, ze haat de situatie waar ze in leeft, de ruzies thuis tussen haar vader en moeder, de onbetrouwbaarheid van de ziekte van haar moeder, het pesten op school, het eindeloze leren na school om toch maar een 6je te halen en over te gaan naar de volgende klas.

Alles voelt zwaar, loodzwaar. Haar vriendinnen zijn zoveel mooier en intelligenter dan zij is. Zij begrijpen alles in een keer in de klas en hoeven er niet voor te blokken. Die uren, dagen die zij doorbrengt in haar eentje aan haar bureautje op haar zolderkamer... zijn haar leven. Er is weinig anders naast school en leren. En eigenlijk is dat ook nog het beste gedeelte.
Thuis was moeilijk, weg was beter. Weg bij anderen zijn of weg in een boek.
Naast leren verslond zij boeken. Zij waren haar surrogaat leven.

Dit veertienjarige meisje leeft nog steeds in mij en zij haaaaat nog steeds. Vooral mij, want net als iedereen luister ik niet naar haar. Ik laat haar alleen in haar zolderkamertje, waar ze veilig is voor mij en geen kwaad kan... Denk ik.
Dit veertienjarig kind is deel van mij, dus wat denk ik wel niet, dat ik niet naar haar hoef te luisteren, dat ik haar niet hoef te begrijpen, niet van haar hoef te houden!

Hoe kan ik ooit van wie dan ook houden als ik niet van haar kan houden. Haar eigenlijk een beetje lastig vind.... Ze wil nooit iets! Ken je zo'n typische puber, met zo'n air dat ie levensmoe is en veel puistjes.... Tada!!!!! Dat is ze...
Meestal trek ik wel tijd voor haar uit, net zoals ik dat doe voor mijn driejarige-ik en mijn zevenjarige, maar als ik een nieuw vriendje krijg....
Of het dan is dat ze zich bedreigd voelt, ik inderdaad minder rekening met haar hou of dat juist al haar onzekerheden in een relatie getrigerd worden.... geen idee.

Het is ook onmogelijk een gezonde relatie te krijgen als ik allereerst niet volledig van mezelf hou, in ieder geval alle kanten van mijzelf zie en accepteer.
En daarnaast houdt mijn puber -ik van spelletjes spelen, ze houdt van verandering, ze wil graag vertelt worden hoe en wat en wie te zijn...
Ok, maar mijn nu ik is al iemand en wil graag goed genoeg zijn zoals zij is. Mijn puber -ik wil constante bevestiging dat ze mooi is, begeerd wordt, lief is en ga maar door en als dat niet constant gevoed wordt wordt ze onzeker.. gaat manipuleren, afstand nemen, scenes trappen, eindeloze moeilijke gesprekken voeren, het liefst tijdens de nachtelijke uurtjes.
Kortom dood vermoeiend en het draait iedere relatie al bij voorbaat de nek om en het maakt mij gek.
Er zijn opeens twee ikken die de strijd met elkaar aan gaan en dat is gek makend. Uiteindelijk weet ik niet meer wat onder wat boven, wat waar, wat niet, wie ik nu echt ben en wat ik nu echt wil.

Dus als je me de komende tijd zoekt? Ik zit op haar zolderkamertje, op haar bedje deze veertienjarige mij gezelschap te houden,  naar haar te luisteren en aandacht te geven.
Kom je ook!