on fire

Stel je hebt een gesprek met iemand die je eigenlijk niet echt kent. Een mooie man. Getalenteerd. De beste vriend van een hele lieve ex. En hij heeft je net het bestaan van de hemel op aarde laten zien.
Je springt het gesprek in vol vertrouwen, want dit kan niet anders dan een heel bijzonder en gevoelig mens zijn, die net als jij is.
Het gesprek begint met wie jij eigenlijk bent en doet, want in tegenstelling tot jou weet hij niets van jou.  Mmm, vreemd. Hij weet dat je tekent. Hij heeft je zelfs op een van jouw openingen leren kennen. Hij kent je ex.... mmm???
Dus via wat jij doet gaat het gesprek over wat hij doet, met zijn werk wil zeggen, betekenen. Dat zijn hoofd nooit stil is, boedhisme. En dan komt de vraag.... wat is de kern van geluk ( the root of happines)?
Tot dat moment was het gesprek eigenlijk een monoloog, waarbij jij de muur was, dus heerlijk in het zonnetje zittend blijf je een beetje vaag mijmeren over die vraag. Geen intentie voelend tot antwoorden en eigenlijk wachtend tot de retorische vraag tot een antwoord komt. Maar het blijft stil en hij kijkt je aan...
 O... het is een vraag? Aan mij? O...!!! Eens even kijken wat is de kern van geluk?
Wat een moeilijke vraag om daar zo een twee drie een antwoord op te formuleren...Maar ach je bent de beroertste niet
Dus kraak je je hersens en zeg je iets als stilte, rust, acceptatie van dat wat is.
 En dan zegt hij: " Bijna goed"!!!!!
Ja, je leest het goed. ...
En hij geeft het goede antwoord, want vergeet niet dat er op iedere vraag een goed antwoord bestaat. En ik was dus in het gezelschap van een mens in het bezit van de goede antwoorden.
Sommige mensen zijn namelijk niet geinteresseerd in een dialoog. In een uitwisseling van kennis. En misschien wel de verrassing van nieuwe ideeen, nieuwe inzichten.
Nee, zij willen enkel... tja wat willen zij?

liefde en inspiratie

Las vanmorgen in de Volkskrant magazine het stukje van Hanna Bervoets:
"Troosten is eenzaam. Misschien wel de eenzaamste bezigheid die bestaat.
Maar soms is liefde kiezen voor eenzaamheid zodat de ander niet alleen hoeft te zijn."

Ik had gewild dat ik dit in januari had gelezen en ik me in haar goede gezelschap  had gevoeld.
Maar zelfs met terugwerkende kracht geeft het troost.
En inspiratie...

Net als de stem bij de film van bovenstaande foto in het Volkspaleis.
Een prachtige donkere mannen stem, die verhaalde over verzonnen levens bij foto's van totale vreemdelingen.
En ik zag het voor me. Ik zag het me doen. Een blog, waar mensen me foto's sturen van zichzelf en ik bij die portretten verhalen verzon. Hoe iemand is, wat voor leven zij leeft, hoe ze denkt.

Ik ben benieuwd of het zou kloppen, mijn verhalen met de werkelijkheid zoals iemand die beleefd.
Het lijkt me ook interessant om te horen wat iemand van mij zou vinden enkel aan de hand van mijn afbeelding.

Hoe waarheidsgetrouw is mijn afbeelding over mij?

tijd voor mooie herfstluchten

En de tijd van uitzonderlijk mooie herfstluchten vanuit mijn 3hoog paradijsje is weer aangebroken.
Dit gaat altijd samen met zwermen vogels die vlak voor de schemering van overal en nergens komen aangevlogen en die zich 's nachts in de enorme bomen van het Huygenspark nestelen.
Heb je dit al eens aanschouwt en boven alles aangehoord?... Heel indrukwekkend

Gelukkig loopt mijn dagritme in tune met het licht, zodat ik al dit spektakel niet mis.
De laatste tijd ga ik letterlijk met de kippen op stok. Acht uur donker.... Tanja ligt in  haar bedje... Kom er enkel wel nog voor een paar uur in het holst van de nacht uit. Om er tegen zonsopgang toch weer even in te kruipen. En als de zon echt op mijn balkon komt te staan... Sta ik voor de tweede keer op. Het grote voordeel is dat ik zo vaker het heerlijke gevoel mag ervaren van.... ahhhh in bed gaan liggen. Wat is mijn bed toch een lieve, trouwe en goede oude vriend.... Hij heeft me echt nog nooit in de steek gelaten.

En ook, niet- slapend, is hij zo geduldig met mij...

innerlijk gevecht

Mijn veertienjarig is aan het woord.
En zij haaaaaat alles.
Ze haat wie ze is, wie ze (nog) niet is, ze haat hoe ze zich voelt, gevangen in een lichaam dat lelijk en miezerig is en veels te dik, ze haat de situatie waar ze in leeft, de ruzies thuis tussen haar vader en moeder, de onbetrouwbaarheid van de ziekte van haar moeder, het pesten op school, het eindeloze leren na school om toch maar een 6je te halen en over te gaan naar de volgende klas.

Alles voelt zwaar, loodzwaar. Haar vriendinnen zijn zoveel mooier en intelligenter dan zij is. Zij begrijpen alles in een keer in de klas en hoeven er niet voor te blokken. Die uren, dagen die zij doorbrengt in haar eentje aan haar bureautje op haar zolderkamer... zijn haar leven. Er is weinig anders naast school en leren. En eigenlijk is dat ook nog het beste gedeelte.
Thuis was moeilijk, weg was beter. Weg bij anderen zijn of weg in een boek.
Naast leren verslond zij boeken. Zij waren haar surrogaat leven.

Dit veertienjarige meisje leeft nog steeds in mij en zij haaaaat nog steeds. Vooral mij, want net als iedereen luister ik niet naar haar. Ik laat haar alleen in haar zolderkamertje, waar ze veilig is voor mij en geen kwaad kan... Denk ik.
Dit veertienjarig kind is deel van mij, dus wat denk ik wel niet, dat ik niet naar haar hoef te luisteren, dat ik haar niet hoef te begrijpen, niet van haar hoef te houden!

Hoe kan ik ooit van wie dan ook houden als ik niet van haar kan houden. Haar eigenlijk een beetje lastig vind.... Ze wil nooit iets! Ken je zo'n typische puber, met zo'n air dat ie levensmoe is en veel puistjes.... Tada!!!!! Dat is ze...
Meestal trek ik wel tijd voor haar uit, net zoals ik dat doe voor mijn driejarige-ik en mijn zevenjarige, maar als ik een nieuw vriendje krijg....
Of het dan is dat ze zich bedreigd voelt, ik inderdaad minder rekening met haar hou of dat juist al haar onzekerheden in een relatie getrigerd worden.... geen idee.

Het is ook onmogelijk een gezonde relatie te krijgen als ik allereerst niet volledig van mezelf hou, in ieder geval alle kanten van mijzelf zie en accepteer.
En daarnaast houdt mijn puber -ik van spelletjes spelen, ze houdt van verandering, ze wil graag vertelt worden hoe en wat en wie te zijn...
Ok, maar mijn nu ik is al iemand en wil graag goed genoeg zijn zoals zij is. Mijn puber -ik wil constante bevestiging dat ze mooi is, begeerd wordt, lief is en ga maar door en als dat niet constant gevoed wordt wordt ze onzeker.. gaat manipuleren, afstand nemen, scenes trappen, eindeloze moeilijke gesprekken voeren, het liefst tijdens de nachtelijke uurtjes.
Kortom dood vermoeiend en het draait iedere relatie al bij voorbaat de nek om en het maakt mij gek.
Er zijn opeens twee ikken die de strijd met elkaar aan gaan en dat is gek makend. Uiteindelijk weet ik niet meer wat onder wat boven, wat waar, wat niet, wie ik nu echt ben en wat ik nu echt wil.

Dus als je me de komende tijd zoekt? Ik zit op haar zolderkamertje, op haar bedje deze veertienjarige mij gezelschap te houden,  naar haar te luisteren en aandacht te geven.
Kom je ook!