tranen

Lang geleden dat ik heb gehuild bij een boek.
Gisteravond was ik de laatste zomer van Anne Brashares aan het lezen. Een roman over twee zussen en hun beste vriend die samen de laatste zomer van hun jeugd beleven.
Aan het einde gaat de ene zus dood en de beschrijving van het verloren gevoel van de andere zus...
ah, dat ging mij door merg en been.
Het beschreef precies het gevoel dat ik had toen Lucia overleden was nu al weer 10 jaar geleden.
En nog meer.... ik kreeg medeleven met de Tanja die ik toen was. Hoe alleen ik toen was. Geen mensen die er iedere dag waren om me te steunen, die met me mee leefden, mee pijn hadden. Het onbegrip van vrienden. De angst van mezelf, voor mezelf. Voor het eindeloze onpeilbare verdriet.
En me alleen voelen, zo intens alleen, dat alleen slapen hielp. Dagen, nachten, weken achter elkaar.
 11 uur Opstaan, ontbijten, aankleden, boodschap, lunch, middag dutje van een paar uur, avondeten, tv kijken en om 21 uur....ik mag al weer bijna naar bed.....
Ik realiseerde me ook dat een randje van die eenzaamheid die ik toen heb leren kennen, dat die mij nog steeds achtervolgt. En dat ik er op de een of andere manier vrede mee moet sluiten.
Dat dat gevoel hoort bij mijn keuze van dit leven op aarde. Dat het mijn leerschool is.
Het is als het ware mijn bril, waardoor ik de wereld beleef. Het is lastig voor mij om me ergens helemaal bij te horen voelen en ik voel me ook nog eens overdreven snel afgewezen. Mijn idee van vriendschap is er een die lastig te handhaven is in de werkelijkheid van iedere dag. Maar de werkelijke pijn zit 'm erin dat voor mij het wegvallen van vriendschappen het bewijs zijn dat ik raar ben, het niet waard om van gehouden te worden. Dat ik het niet waard ben om moeite voor te doen, niet waard om me op te zoeken.
Voor mij lijkt het dat iedereen een kring van vrienden en vriendinnen om zich heen heeft en dat die kring hier op aarde voor mij soms vol is en soms angstaanjagend leeg wordt.
Ik weet dat het schijn is, maar toch....
Soms doet het zo'n pijn. Zo'n pijn dat ik gewoon zelf alle contacten wil verbreken.
Gewoon... even op vakantie gaan. Telefoon uit, mail niet lezen.
Maar het helpt niet.
Alleen de rivier van eenzaamheid en alleen voelen in duiken en er vrede mee krijgen helpt echt, maar zelfs al weet ik wat te doen, hoe 't te doen en wetende dat er weer land is aan de andere kant, maakt de duik niet makkelijker,  rare wezens zijn we toch....